دو تا از سوتی های بدی که دادم

سوتی اول:
پول رو دادم به راننده تاکسی و پیاده شدم در حال دور شدن بودم دیدم راننده همون تاکسی پیاده شده داره صدام میکنه، برگشتم دست تکون دادم با صدای بلند گفتم باقی پول واسه خودت! باز هم نمیرفت ایستاده بود یه چیز نامفهومی میگفت. فاصلمون زیاد بود (بعدآ فهمیدم بدوبیراه بوده) با خودم میگفتم این چرا نمیره. شاید داره تشکر میکنه! چند روز بعد تاکسی همون مسیر رو سوار شدم دیدم کرایه تاکسی دوباره و چندباره گرون شده و به راننده تاکسی قبلی بیشتر پول نداده بودم، کمتر بوده و بیچاره بقیه پولشو میخواسته! کرایه تاکسی تازه پنج هزار تومن گرون شده بود هیچ جوره فکرشو نمیکردم چندهزار تومن دیگه گرون شده باشه!


سوتی دوم:
خانمِ خودِ نیمه ی گمشدم بود، بعلاوه زیبا و کاریزماتیک، بسیار با جذبه و به اصطلاح خیلی خانوم بود. هم سن هم بودیم. از در ورودی پناهگاه پلنگ چال وارد شد درست نشست روی نیمکتی که نشسته بودم، شروع کردیم صحبت کردن، یه روح بودیم در دو بدن، همه سلیقه هامون یکی بود، حرفامون برای هم جالب بود میخندیدیم و تعریف میکردیم و باز میخندیدیم. در همان حال یک پیرمرد از در پناهگاه پلنگ چال نفس زنان اومد داخل پناهگاه رفت سرویس بهداشتی برگشت سمت ما با ناراحتی و ساکت زل زد به خانمِ. با صدای آروم به خانمِ گفتم این چی میگه دیگه؟! خانمِ میخندید. گفتم بخدا اینجا کوهنورد تا این اندازه هیز نداشتیم این اولیشه. چقدرم خوش اشتهاس!! بی وقفه میخندید و پیرمرده با حیرت به ما نگاه میکرد. پیرمرده بی خیال نیمه ی گمشدم نمیشد، مظلومانه نگاهش میکرد. به خانمِ گفتم فکر میکنم عاشقتون شده بعد بیاین بگین شوهر اینا نیست.. خندش بند نمیومد و منم همینطور رفتار عجیب پیرمرد رو نقد میکردم تا اینکه فهمیدم پیرمرده شوهرشه! با بیست سی سال تفاوت سنی! الان مدتهاست سمت پلنگ چال نرفتم! حتی از درکه به ایستگاه ۵ توچال که میخوام برم وارد حیاط پناهگاه پلنگ چال نمیشم، دوروبرم رو نگاه میکنم ببینم اونا این نزدیکا نباشن یوقت، بعد تند و سریع از کنار پناهگاه رد میشم میرم سمت ایستگاه پنج توچال. دیگه هم نیمه ی گمشده نمیخوام. 

پ.ن:

میبینید چه زمونه ی بدی شده؟ لعنتی گرونی هم هست اینجوری هم هست!

فروشگاه عجیب!

پشت سرش داخل فروشگاه شدم، فقط ماسک زدم، ولی اون ماسک زده بود و دو تا دستکش یک بار مصرف هم دستش کرد، به صندوق رسیدم دیدم اونجاست. دختری که پشت صندوق بود خریداش رو تو سبد فلزی مکعبی چید دو تا کیسه پلاستیکی گذاشت رو خریداش، بهش گفت بی زحمت اون سمت روی میز کنار در خروجی فروشگاه داخل کیسه بذارید. دیدم رفت کنار میز. نوک انگشتاش یعنی سر دستکش یکبار مصرف رو لیس میزد مرطوب بشه بتونه سر کیسه پلاستیکی رو باز کنه! ماجرا به این رفتار عجیبش ختم نشد، بیرون در شیشه ای فروشگاه با عجله برداشت یه چیزی رو مانند سس یکبارمصرف باز کرد، چیز داخل اون رو گذاشت دهنش  تند تند شروع کرد جویدن. منم از در خروجی رفتم بیرون. با ساشه ی خالی شده یه پد الکلی تو دست ایستاده بود، ظاهرآ یادش افتاده سر دستکش و انگشتاشو لیس زده، یه پد الکلی باز کرده انداخته بود دهنش تند تند مانند آدامس میجویید!

پ.ن:
فروشگاه عجیبیه، یبارم تو خلوتی قبل از ظهر هیچکس تو محوطه فروشگاه نبود، نمیدونم چه اتفاقی افتاده بود دختر پشت صندوق با حالت درددل رو به من صحبت میکرد، ماسک زده بودیم نه اون منو میدید نه من اونو، صداش هم درست نمیشنیدم فقط سر تکون میدادم از اون مدل سر تکون دادن هایی که مفهوم ای دادِ بیداد داره!

کی مسیر ما رو تغییر داد؟!

نقطه ای از ارتفاعات نیمه بکر کوهستان شمال تهران، کنار گودال آب ایستاده بود و پشت سر هم فریاد میزد. حامد.. حامد.. تنها مانده و ترسیده بود. منو از دور دید خیالش جمع شد، کمی بعد رفیقش حامد رسید. به غروب نزدیک میشدیم، قرار شد پشت سر من بیان و با میانبر و از پاکوب از کوه بیرون برویم. مسیر رو حفظ بودم و سالها و بارها بدون اشتباه ازش صعود و فرود کرده بودم. اما اینبار بطرز ناباورانه ای مسیر رو اشتباه رفتم و مسیر فرود مقدار کمی دور شد. همین اشتباه ما رو به سه تا بچه روباه تنهای گرسنه ای که منتظر مادرشون بودند و مادرشون نیومده بود رسوند. کوله های ما پر از خوراکی بود. نان، مقدار زیادی پنیر و ساندویچ گوشت.. همه خوراکی ها قسمت و روزی بچه روباه ها شد و یکی مسیر ما رو به آن سو هدایت کرده بود..

راننده تاکسی عوضی

روبروی آتشنشانی پارک وی رو با دست نشون دادم، راننده تاکسی گفت اینجا پیاده میشی؟ گفتم همین کنار. نگه داشت. درو باز کردم و پیاده شدم و تقریبآ ایستادم، اما نشد! به خودم  تو دلم گفتم منکه پیاده شدم، پس چرا هنوز رو صندلی نشستم؟ چی دوباره منو کشوند رو صندلی؟! هیچی، راننده عوضی اتفاقی رو که تو یک ثانیه  روی داد رو شاهد بود و از شدت خنده ترکید. اینبار صحیح پیاده شدم یعنی اول کمربند ایمنی رو باز کردم و بعدش پیاده شدم! کمربند ایمنی واقعآ انعطاف پذیره، پیاده شده بودم اما هنوز بهم وصل بود.

پ.ن:

خدا رو شکر ماسک زده بودم کسی منو ندید..

تهران، پایتخت عشق و محبت!

همزمان از دو مسیر کوهنوردی فرعی وارد مسیر اصلی شده و در کسری از ثانیه با هم آشنا شده، وارد مباحث متعدد میشویم. هنرجوی تئاتره و استادی با سبک عجیب داره، استادشان گهگاه میفرستشون تو قطارِ مترو، گدایی کنند! و پس از تکدی گری پول هایی که گدایی کرده اند را باید به گدای واقعی تحویل دهند.. پدرش فالگیر و دعانویس ظاهرآ مشهوریست، میگفت بیشترین افرادی که به پدرش برای گره گشایی مراجعه میکنند خانم ها هستند، خانم هایی که میخواهند بدانند شوهرانشان  تا چندسال دیگر زنده اند و چه وقت می میرند!!! 

پ.ن:
حکیم بزرگ سعدی شیرازی میفرماید:

زن خوب فرمانبر پارسا
کند مرد درویش را پادشا

برو پنج نوبت بزن بر درت
چو یاری موافق بود در برت

همه روز اگر غم خوری غم مدار
چو شب غمگسارت بود در کنار

کرا خانه آباد و همخوابه دوست
خدا را به رحمت نظر سوی اوست

چو مستور باشد زن و خوبروی
به دیدار او در بهشت است شوی

کسی بر گرفت از جهان کام دل
که یکدل بود با وی آرام دل

اگر پارسا باشد و خوش سخن
نگه در نکویی و زشتی مکن

زن خوش منش دل نشان تر که خوب
که آمیزگاری بپوشد عیوب

ببرد از پری چهرهٔ زشت خوی
زن دیو سیمای خوش طبع، گوی

چو حلوا خورد سرکه از دست شوی
نه حلوا خورد سرکه اندوده روی

دلارام باشد زن نیک خواه
ولیکن زن بد، خدایا پناه!

چو طوطی کلاغش بود هم نفس
غنیمت شمارد خلاص از قفس

سر اندر جهان نه به آوارگی
وگرنه بنه دل به بیچارگی

تهی پای رفتن به از کفش تنگ
بلای سفر به که در خانه جنگ

به زندان قاضی گرفتار به
که در خانه دیدن بر ابرو گره

سفر عید باشد بر آن کدخدای
که بانوی زشتش بود در سرای

در خرمی بر سرایی ببند
که بانگ زن از وی برآید بلند

چو زن راه بازار گیرد بزن
وگرنه تو در خانه بنشین چو زن

اگر زن ندارد سوی مرد گوش
سراویل کحلیش در مرد پوش

زنی را که جهل است و ناراستی
بلا بر سر خود نه زن خواستی

چو در کیله یک جو امانت شکست
از انبار گندم فرو شوی دست

بر آن بنده حق نیکویی خواسته است
که با او دل و دست زن راست است

چو در روی بیگانه خندید زن
دگر مرد گو لاف مردی مزن

زن شوخ چون دست در قلیه کرد
برو گو بنه پنجه بر روی مرد

ز بیگانگان چشم زن کور باد
چو بیرون شد از خانه در گور باد

چو بینی که زن پای بر جای نیست
ثبات از خردمندی و رای نیست

گریز از کفش در دهان نهنگ
که مردن به از زندگانی به ننگ

بپوشانش از چشم بیگانه روی
وگر نشنود چه زن آنگه چه شوی

زن خوب خوش طبع رنج است و بار
رها کن زن زشت ناسازگار

چه نغز آمد این یک سخن زآن دو تن
که بودند سرگشته از دست زن

یکی گفت کس را زن بد مباد
دگر گفت زن در جهان خود مباد

زن نو کن ای دوست هر نوبهار
که تقویم پاری نیاید بکار

کسی را که بینی گرفتار زن
مکن سعدیا طعنه بر وی مزن

تو هم جور بینی و بارش کشی
اگر یک سحر در کنارش کشی