دست نوشته ها

آسایش

ما دارای روح آسمانی و علو طبعی نیستیم که قادر باشیم دشمنان خود را دوست بداریم، اما دست کم می توانیم برای سلامت و نشاط خود، آنها را ببخشیم و خطاهایشان را فراموش کنیم. دیل کارنگی

حضرت حافظ هم در این رابطه میفرماید:

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

با دوستان مروت با دشمنان مدارا

دیل کارنگی حضرت حافظ

نیما چهارشنبه 18 شهریور 1394 ساعت 09:07

نظرات 1 + ارسال نظر

سهیلا

پنج‌شنبه 26 شهریور 1394 ساعت 08:37 http://voyage-eternel.blogsky.com/

سلام
در راستای این پست به نظرم رسید که شاید بد نباشه این یادداشت رو براتون بفرستم:
دوستی نورزیدن یا دشمنی ورزیدن؟!
یکی از خَلط ها و خطاهای خطرناکی که - از روی جزمیّت و تعصّب - بسیاری از ما آدمیان مرتکب می شویم و هم در این دنیا و هم در آن دنیا تاوان اش را می دهیم، این است که دوستی و همنشینی نورزیدن را با خصومت و دشمنی ورزیدن معادل می گیریم؛ گویی این دو مقوله ی کاملاً متفاوت می توانند عیناً بر جای هم بنشینند. در حالیکه دوستی و همنشینی نورزیدن ابداً به معنا و همسنگ خصومت و دشمنی ورزیدن نیست. ما آدمیان "حق" داریم - به هر دلیل یا دلایل - با کس یا کسانی که موافقت نداریم، دوستی و همنشینی نکنیم امّا حق نداریم با آنان دشمنی کنیم. یعنی به طور خلاصه، حقِّ دوستی نورزیدن، "تکلیفِ" دشمنی ورزیدن نمی آورد.
در قرآن، سوره مائده، آیه ٥٦، چنین آمده است:
"ای کسانی که ایمان آوردید! کسانی را که آئین شما را به سُخره و بازی می گیرند چه از اهل کتاب و چه از کافران، دوست خود مگیرید. و اگر ایمان دارید از خدا پروا گیرید."
همانطور که می بینیم، در این آیه ابداً تکلیف بر دشمنی کردن - چه با اهل کتاب و چه با کفار - نشده است. و فقط به دوستی و همنشینی نکردن با آنان امر شده است. لذا صرفِ اینکه کسی با ما موافق نیست یا به تعبیر قرآن، نظرات و عقاید و ... ما را به سُخره و بازی می گیرد، نمی توان حقّی بر دشمنی کردن با آنان بر خود قائل شد.
امید که به قول مولانا و به مدد عقل و حق، قدرتِ تمییزِ این دو مقوله ی مهم در ما تقویّت شود:
یا رب این تمییز دِه ما را بخواست
تا شناسیم آن نشانِ کژ ز راست
(مثنوی، دفتر اول، بیت ٢٦٣٧)