کشف هفت سیاره شبه زمینی در نزدیکی ستارهای به نام TRAPPIST-۱ توسط ناسا خبر مهیجی بود، اما زمانی که هیجانها فروکش میکند، این پرسشها ایجاد میشوند که زندگی روی چنین سیارههایی چگونه خواهد بود و آیا امکان رفتن به این سیارهها وجود دارد؟
براساس گزارش اسپیس، ستاره TRAPPIST-1 در فاصله 39 سال نوری یا 369 تریلیارد کیلومتری از زمین قرار گرفته است، یعنی اگر با سرعت نور، برابر 300 هزار کیلومتر بر ثانیه، سفر کنید 39 سال دیگر به این ستاره خواهید رسید،اما مشکل اینجاست که تاکنون فضاپیمایی که بتواند در چنین سرعتی پرواز کند ساخته نشدهاست.
از این رو بهتر است شرایط سفر به این سیستم سیارهای را با توجه به فناوریهای روز مورد بررسی قرار داد. برای انجام این بررسی کافی است فاصله سیستم سیارهای را بر سرعت فضاپیماهای کنونی تقسیم کنیم. درحال حاضر فضاپیمای نیوهوریزون سریعترین فضاپیمایی است که به فضا رفتهاست، این فضاپیما در سال 2015 از کنار پلوتو عبور کرد و درحال حاضر با سرعت 14.31 کیلومتر بر ساعت درحال خروج از سامانه خورشیدی است. با چنین سرعتی سفر به سامانه هفت سیارهای جدید به 817 هزار سال زمان نیاز خواهد داشت.
سیاره فضاپیمای جونو در زمان نزدیک شدنش به سیاره مشتری در سال 2016 سرعتی بالاتر از نیوهوریزون داشت، زیرا از میدان جاذبه این سیاره استفاده کرد تا شتاب بیشتری پیدا کند و توانست به سرعت 265 هزار کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. حتی اگر اینطور تصور کنیم که جونو در همواره از چنین سرعتی برخوردار باشد، باز برای رسیدن به این هفت سیاره سفری 159 هزار ساله در پیش رو خواهد داشت. درصورتی که قرار باشد ویهجر 1 به این سیارهها سفر کند 685 هزار سال در مسیر خواهد بود و یک شاتل فضایی با حداکثر سرعت 28160 کیلومتر بر ساعت 1.5 میلیون سال برای رسیدن به این سیستم در راه خواهد بود.
در این میان بهترین و عقلانیترین راهحل طرح استارشات استفان هاوکینگ است، بر اساس طرح وی فضاپیماهایی لیزری میتوانند با سرعت 20 درصد از سرعت نور یا 216 میلیون کیلومتر بر ساعت حرکت کنند و به این شکل در عرض 200 سال میتوانند خود را به این سیارهها برسانند.
در نهایت بهتر است بدانید بااستفاده از فناوریهای امروزی کسی قادر نخواهد بود زنده خود را به این هفت سیاره جدید برساند.
زندگی در TRAPPIST-1 چگونه است؟
سامانه TRAPPIST-1 شامل هفت سیاره شبیه به زمین است که به احتمال زیاد از دمای مناسب برای پشتیبانی از حیات برخوردار است با این همه زندگی روی این سیارهها نسبت به زندگی روی زمین تفاوتهایی بزرگ دارد. اولین تفاوت در آسمان شب است، زیرا ساکنان یکی از این سیارهها میتوانند 6 سیاره دیگر را در اندازهای دو برابر ماه کامل زمین در آسمان شب مشاهده کنند تمامی هفت سیاره فاصلهای نزدیکتر از عطارد به خورشید را نسبت به ستاره خود دارند و فاصله بیرونی ترین آنها تا درونیترین آنها 30 بار نزدیکتر از فاصله میان سیاره ناهید و زمین است. اما از آنجایی که ستاره میزبان آنها ستارهای کوتوله و فوق سرد است، درواقع این ستاره دوهزار برابر کمفروغتر از خورشید است و ابعاد آن کمی بزرگتر از سیاره مشتری است.
سه سیاره از هفت سیاره در مدار این ستاره در منطقه قابل سکونت قرار دارند، یعنی منطقهای که دما در آن برای وجود آب مایع مناسب است. اما از آنجایی که مشخص نیست وضعیت اتمسفر این سیارهها چگونه است مشخص نیست آب به صورت مایع روی این سیارهها باقی خواهد ماند یا خیر.
از ویژگیهای دیگر زندگی در این سیارهها این است که نور ستاره آن در طیف فرابنفش و نه نور مرئی متصاعد میشود. از این رو میزان تشعشعات در این سیارهها کمتر است اما اگرچه سطح سیارهها با این نور گرم میشوند، میزان روشنایی در آنها بیشتر از روشنایی زمین بلافاصله پس از طلوع خورشید نخواهد بود.
از سویی دیگر به دلیل نزدیکی سیارهها به خورشیدشان، هر سیاره یک مدار را در 1.5 تا 12.4 روز کامل میکند، و این به آن معنی است که یک سال در این سیارهها کمتر از دو هفته زمینی است. با اینهمه از آنجایی که دانشمندان احتمال میدهند این هفت سیاره در میدان جاذبه یکدیگر قفل شدهباشند، ممکن است همواره یک رخ آنها به سوی خورشیدشان باشد و از این رو روز در یک رخ سیاره ها هرگز تمامی نخواهد داشت.
ناسا اعلام کرد ستاره ای را در فاصله ۳۹ سال نوری زمین شناسایی کرده که ۷ سیاره زمین مانند، گرد آن میگردند که شاید امکان حیات داشته باشند.
پ.ن:
سال نوری چیزی حدود ۶۰ هزار برابر فاصله زمین تا خورشید است.